Γιατί με δουλεύουν τόσο σκληρά;

Είναι το γουορκ λάιφ μπάλανς απαραίτητο; Νεαρός κι επιτυχημένος εξέκιουτιβ (βλ. το-αφεντικό-του-αφεντικού-του-αφεντικού-της-αφεντικίνας-του-μάνατζέρ-μου) μάς εξέθεσε πρόσφατα σε ενδοεταιρικό μπλογκ την — προσωπική του πάντα — άποψη ότι το 50-50, δηλαδή ο ισότιμος διαχωρισμός της μέρας σε εργασία κι ιδιωτική ζωή, είναι ένα ακόμη ξεπερασμένο λαϊτμοτίφ των δυτικών κοινωνιών. Το μποντιλιαρισμένο αιργουέι Σιγκαπούρης-Λονδίνου ήταν ο ιδανικός χωροχρόνος για να συντάξει ο εξέκιουτίβ μας ένα μονόστηλο που υποστηρίζει το 100-0: «μπορεί όλο αυτό το μήνα να είδα ελάχιστα τη γυναίκα και τις κόρες μου, αλλά συνάντησα τόσ@ς πολλ@ς από εσάς κι είναι τόσο σημαντικό αυτό που κάνουμε εδώ, τώρα!». Ο εναγκαλισμός της ανισορροπίας κι η εξύφανση του τριπτύχου Επιθυμία-Δημιουργικότητα-Ταυτότητα (βλ. ατέλειωτη-εργασία-στην-κοινότητα-του-έντερπραϊζ) στον ιστό της ιδιωτικής ζωής της εργατικής αριστοκρατίας και των διευθυνόντων μοιάζει με αναπόφευκτη συνθήκη. Όπως γράφουν κι αυτοί που ξέρουν να βάζουν τα πίξελ με τη σωστή σειρά: «Με ρωτάν για μια δουλειά. Κι εγώ σκέφτομαι με όρους ταυτότητας, κοινότητας, σκοπού — τα πράγματα που δίνουν νόημα και κίνητρο. Μιλώ για τη ζωή μου.» – https://www.1843magazine.com/features/why-do-we-work-so-hard.

~ από root στο 4 Νοεμβρίου, 2017.